Doubtful Sound

Op donderdagmorgen hebben we na een geweldig ontbijt afscheid genomen van onze gastheer Jerry. Liz hadden we de vorige avond al gedag gezegd, want zij moest vroeg weg. We reden naar Manapouri, dat we in een kleine 20 minuten bereikten. We waren ruim op tijd, een half uur voordat de boot zou vertrekken en een kwartier voor de meldingstijd. Er liep een ietwat zenuwachtig mannetje naar ons toe en vroeg waar we naar toe moesten. Er waren namelijk meerdere bestemmingen. Na enig bestuderen van onze papieren ontdekten we de naam van onze boot, de Doubtful Secret. "ha, that's mine boat"', bleek dat hij nog op zoek was naar 2 echtparen. Wij dus en gelijk met ons kwam er nog een Engelsman. Dus hij helemaal happy. We kregen instapkaarten en moesten wachten totdat de captain de mensen opriep, die in ieder geval een tandenborstel bij zich hadden (die gaan mee voor de overnight trip....). We gingen aan boord van een Catamaran, die met 45 km/h Lake Manapouri overstak. Onderweg vertelde de captain het een en ander.

Dit meer ligt op 160 meter boven zeeniveau. Aan de westkant van het meer is een grote electriciteitscentrale gebouwd. Die bestaat uit een 150 meter diepe schacht waar het water door naar beneden valt. Onder in de schacht staan turbines die de stroom opwekken. Vervolgens is er een tunnel geboord naar de andere kant van de berg. Die tunnel komt dus in het fjord uit en zo stroomt het water weg.

Wij gingen niet door die tunnel maar met een klein busje met alle gasten voor onze boot over de Wilmot pas. We waren met een Engels en een Duits echtpaar en nog twee stellen uit de USA. Vooral met de Engelse en Duitse gasten hebben we veel opgetrokken. We werden begeleid door Christa, die voor alles zorgde, en Jason, die de boot bestuurde. Onderweg hebben we diverse stops gemaakt om van de natuur te genieten en om een mooi zicht te krijgen op het fjord.

Eenmaal aan boord begon een onvergetelijk avontuur. Allereerst werden we onze hutten gewezen. Wij, het echtpaar met de moeilijke namen (Riet en Roel....) maar als eerste, naar hut 1. Nadat iedereen zijn hut opgezocht had kregen we de lunch. Wij hadden begrepen dat het een all-inclusive trip was. Dat was ook wel zo, maar je moest wel zelf je eten bij elkaar vissen. De lunch was verzameld door de mensen die de dag ervoor gevaren hadden: verse kreeft met een heerlijke salade.

We hebben het fjord en alle zijarmen doorgevaren. De schipper wist dat op bepaalde plekken veel vis zat, dus kregen de mannen een hengel in de hand gestopt en een korte uitleg hoe een en ander werkte. Ik had nog nooit gevist, maar ik moet zeggen dat het wel leuk is. Het water was ter plaatse ongeveer 50 meter diep en de juiste vis zit dicht op de bodem. Al na een paar minuten had de eerste beet en ook ik kreeg heel snel een behoorlijke vis aan de lijn. Natuurlijk net op het moment dat Riet er even niet was om het op de foto vast te leggen. Maar ik had gelukkig veel getuigen! De gevangen vis werd gemeten. Onder de maat ging terug in zee, boven de maat, afhankelijk van de soort, werd ofwel bewaard voor het eten ofwel gebruikt als aas voor andere vissen. Uiteindelijk hebben we toch wel het een en ander gevangen. Een van de Amerikanen ving zelfs een kleine haai van 60 cm.

Later zijn we 3 kooien gaan opvissen waar kreeft in zat. Die werden gevangen met viskoppen als aas. De eerste kooi was leeg..., de tweede had 16 stuks en de laatste slechts 1, maar wel een joekel. Ook de kreeften werden gemeten en onder de maat teruggegooid.

Naast het vissen hebben we genoten van al het moois. Bergen, die 1.000 meter omhoog komen. Watervallen, die van die hoogte naar beneden kletteren. Springende vissen, die net als dolfijnen een eind boven het water uitkomen en ronddraaien. Meeuwen, die die vissen in hun vlucht probeerden te vangen. Enkele enorme albatrossen, net naast de boot. We hadden heel helder weer, dus je kon ver kijken. Het is nauwelijks te beschrijven welke indrukken je opdoet. Tegen de avond kwamen er wat mistvlagen, die ook weer schitterende beelden opleverden. Uiteindelijk zijn we in een baai voor anker gegaan. Na het avondeten werden we nog verrast op een pianoconcert door Christa. Toen het pikkedonker was genoten we nog van een sterrenhemel met prachtige melkweg.

Het was mooi weer, soms kon je in je blouse rondlopen, maar soms had je toch een warme trui nodig omdat de wind nogal koud was.

De volgende morgen was het al vroeg dag. In een rustig tempo zijn we teruggevaren naar het beginpunt, maar we hebben onderweg nog eerst wat mooie punten aangedaan. Foto's in de morgen geven een heel ander beeld dan foto's in de middag.

We hebben over de 100 foto's gemaakt en geen een is hetzelfde. Het is dan ook erg moeilijk om een keuze te maken uit de foto's, die we jullie nu al willen laten zien.

Jason bracht ons weer met de bus over de Wilmot pas naar de boot in Lake Manapouri. Hier bleek dat we niet met de grote Catamaran maar met een klein bootje terug zouden varen. Die boot werd bestuurd door een zeer stevige dame, die er zo'n vaart in zette, dat je blij was dat je binnen zat en niet tussen de mensen, die gekozen hadden voor het zonnedek. Daar hield je het niet droog.

Rond het middaguur was dit avontuur ten einde. We konden de auto weer opzoeken en de reis naar de volgende bestemming maken : Wanaka.