Dag Christchurch, hallo Kaikoura

Lieve familie en vrienden,

we merkten zojuist dat er een groot deel van het verslag van gisteren NIET opgenomen is, hoewel we in de backup wel het hele verslag hebben staan. Dus hebben we voor het volledige verhaal het verslag opnieuw geplaatst, maar als een nieuw verslag.

hierbij dus het complete verhaal!

Hartelijk dank voor jullie reacties op onze reisverhalen. We vinden het erg leuk dat jullie zo met ons meeleven. Al is het maar een fractie van wat we beleven, het is leuk om het met jullie te delen. Het uitzoeken van de foto's is elke keer weer een hele puzzel. Onze teller staat al boven de 800 en we zijn pas halverwege.


Gisteren hebben we de hele dag de auto niet gebruikt. Vandaag wilden we toch eindelijk – na 7½ jaar – eens kijken waar Martijn in 2009 een aantal maanden gewoond heeft. Dat was best een eindje uit het centrum van Christchurch, maar toen we daar reden, herkenden wij het plekje wel van de foto’s, die Martijn ons destijds heeft laten zien. Toch bijzonder. Meestal ga je op zoek naar plekjes waar je voorouders gelopen hebben, nu doen we het met ons nageslacht.

Het gebied rond Kaikoura is in november 2016 getroffen door een aardbeving met een kracht van 7,1. Het stadje was toen helemaal van de buitenwereld afgesloten. Vakantiegangers, die toen hier waren zijn met kleine vliegtuigjes, helicopters en een marineschip geëvacueerd. Inmiddels is de plaats weer vanaf Christchurch bereikbaar. Wel moesten we onderweg een paar keer van de doorgaande weg af en via een omweg een nog defecte brug passeren. Ook zaten er hier en daar grote scheuren in de weg. De vangrails hingen soms een halve meter schuin ONDER de weg. Een 20 km ten zuiden van Kaikoura bereikten we de kust. Prachtige zee, of liever de Pacific Oceaan, zo blauw…. De weg was wat minder. Op verschillende plaatsen zag je enorme hopen puin liggen. Het asfalt was hier en daar opnieuw aangebracht. Op verschillende weggedeelten stonden zeecontainers in twee lagen om puin van de bergen tegen te houden. We moesten op een gegeven moment een minuut of 10 wachten. Een van de tunnels voor de auto’s was geblokkeerd dus moest alles over één baan. Je staat versteld van de kracht van het natuurgeweld. Naast de weg loopt de spoorlijn. Die was hier en daar verzakt, soms geblokkeerd met puin, bomen en rotsen. Je zag ook duidelijk dat er rotsen zo ver naar beneden gezakt waren dat ze over de spoorlijn waren komen te hangen. Ik denk dat KiwiRail wel wat advies kan gebruiken. Misschien iets voor BoschSpoor? En misschien dat Jos en Max ook wel een handje kunnen helpen??

Om een idee te geven van de kracht van de aardbeving: hij heeft hier 2 minuten geduurd: steeds weer een nieuwe laag in de aardkorst werd aangestoten. Liz, onze gastvrouw liet de grafische weergave daarvan zien. De bodem van de zee is hier 2 (!) meter omhoog gekomen. De haven, die gebruikt wordt voor vissersboten en voor toeristen (zoals wij) die naar walvissen en dolfijnen willen gaan kijken, was daardoor niet meer te gebruiken. Inmiddels is het uitdiepen zo ver gevorderd dat kleinere schepen wel de haven in en uit kunnen. Het is niet zo als in Nederland, waar je even een paar dagen een baggerschuit aan het werk zet. Nee, hier bestaat de zeebodem uit keiharde rots. We hebben de afgelopen dagen bericht gekregen dat onze boottochten wel doorgang vinden, maar op iets andere tijden, want de haven moet met hoog water in- en uitgevaren worden. We zullen het de komende dagen wel zien.

Onze lodge ligt 12 km ten noorden van Kaikoura. Hier houdt de hoofdweg voorlopig op. De weg en de spoorweg in het gebied langs de kust ten noorden van ons verblijf zijn nog niet open. Met zwaar materieel is men bezig om het puin te ruimen. Helikopters met grote zakken water vliegen af en aan. Zij gooien van grote hoogte het zeewater op het puin om zo te zorgen dat al het fijnere spul de zee in stroomt en alleen het grovere materieel achterblijft. Dat is voor de puinruimers handiger.

Vanavond zijn we het dorpje ingereden om wat te gaan eten. Verschillende restaurants waren dicht door schade na de aardbeving. Uiteindelijk vonden we een leuk restaurant annex bar. Daar hebben we een heerlijke vis gegeten. Op een gegeven moment kwam er een jonge knul vragen of alles naar wens was. Eh, even verwarring, want hij vroeg het in het Nederlands. Bleek dus ook iemand te zijn die na zijn studie een reis door de wereld maakte en in Nieuw Zeeland voorlopig is blijven hangen. Het verbaast ons al lang niet meer.