Pancake Rocks

Na een heerlijke nacht werden we ’s morgens wakker met het ruisen van de zee. De bewolking trok vrij snel weg en na een zelf verzorgd ontbijt en een kop koffie, besloten we op pad te gaan naar een bijzondere locatie die in de buurt was: de Pancake Rocks. De meeste rotsen in Nieuw Zeeland zijn van graniet. Deze rotsen echter zijn van kalksteen. Dat is een wat zachtere steen dan graniet. Eeuwen invloed van water en wind hebben er voor gezorgd dat de zandstenen rotsen uitgehold worden en dat de zachtere lagen verdwenen zijn. Wat overblijft zijn dunne lagen steen, die als een stapel pannenkoeken op elkaar liggen. Ook hebben deze rotsen veel gaten, die ontstaan zijn door de erosie door het water.

De locatie was niet te missen: langs de weg een grote hoeveelheid campers, 2 bussen en een parkeerplaats vol met auto’s. Er was een wandelroute aangelegd van 20 minuten, tenminste als je alleen maar doorliep. Omdat we er kwamen om te genieten hebben we er “ietsje” langer over gedaan. We waren er toen het net hoog water was. En er stond een stevige bries. Dat geeft een spectaculair gezicht. Het water klotste en beukte stevig op de rotsen. Ondanks dat we op een grote hoogte stonden voelde je af en toe de spetters in je gezicht. Geweldig om te zien. Foto’s zeggen veel, filmpjes nog meer, maar die komen wel aan bod als we weer thuis zijn. We hopen dat jullie toch een beeld krijgen van wat we gezien hebben.

Daarna besloten we nog een stukje door te rijden door het berggebied langs de kust, en wel naar het plaatsje Westport. We kennen Westport in Ierland, waar het goed toeven is. Nou, Westport in Nieuw Zeeland is anders. Het is ontstaan in de tweede helft van de 19e eeuw toen de goudkoorts hoogtij vierde. Het stadje lijkt te zijn ontworpen door een stedebouwkundige die een vel papier genomen heeft, 4 verticale lijnen en 8 horizontale lijnen getrokken heeft en klaar was de plattegrond van de stad. De hoofdstraat is echt een Mainstreet: alle winkels die men nodig heeft voor de wekelijkse boodschappen vind je er. Hele grote supermarkten, maar ook winkels voor meubels, kleding, kapper, benzinepompen. Gebouwen om niet aan te zien. Zulke lelijke dozen. Alleen het gemeentehuis, het politiebureau en het postkantoor straalden nog iets van allure uit. Maar de mensen zijn heel anders dan de gebouwen : ook hier zo ontzettend aardig, of je nu in de supermarkt of in een café zit. En dat is toch het belangrijkste, vinden wij.

Omdat de auto ook af en toe dorst heeft moest er getankt worden. Soms kregen we in de supermarkt een bon voor korting bij het tanken. Maar toen Riet de getankte diesel ging afrekenen bij de plaatselijke pomp zag de man in het tankstation een kortingskaart in haar portemonnee. Die had Martijn ons meegegeven. Die wilde hij hebben en nadat Riet de naam “Van den Bosch” had gezegd, en die moeilijke naam op zijn scherm stond, kregen we zo maar 6 cent/liter korting. Dank je, Martijn, dat je zo goed voor je ouders zorgt!

We zijn weer teruggereden naar ons huisje op de rots bij de zee. We kijken weer terug op een mooie zonnige dag met veel indrukken. De foto van de zonsondergang, die ik in het vorige verslag beloofd heb, zullen we bij dit verslag plaatsen.