dolfijnen !

Omdat we weer even zonder internet zaten hebben jullie nog het bezoek aan de dolfijnen te goed. Nadat we eerder deze week de walvissen hebben gezien, zijn we de dag er op naar de dolfijnen gegaan.

We moesten woensdag vroeg op want we moesten onze spullen inpakken, het huisje schoon achterlaten en ons om 8:30 uur s melden op het kantoor van de dolfijnen excursie. Het weer zag er somber uit, er is regen voorspeld, maar de dolfijnen geven daar niet om. Waarschijnlijk vanwege het weer waren we maar met een klein groepje : 12 personen. De meesten wilden gaan zwemmen met de dolfijnen, dus die moesten zich eerst omkleden in een wet suit. Omdat Riet wat verkouden was hebben wij besloten om niet mee te gaan zwemmen maar alleen te kijken.

Na een briefing gingen we met een bus naar de haven van Kaikoura. Onze boot, een kleine catamaran, lag op een trailer. Met een trap moesten we aan boord klimmen en binnen plaatsnemen. Toen iedereen zat werd de trailer met een tractor naar de boothelling geduwd en zo te water gelaten! Door de aardbeving van 14 november 2016 is de bodem van de haven ruim 2 meter omhoog gekomen en kan onze boot niet aanmeren. Vandaar deze tijdelijke en slimme oplossing.

Aanvankelijk was de zee rustig, maar ze werd steeds wilder. Op een gegeven moment begon het ook te regenen, en niet zo’n beetje ook. Maar dat mocht de pret niet drukken. Wij snappen nu wel waarom Martijn zo graag bij wilde zee metingen wil gaan doen ! Na een half uurtje varen werden de dolfijnen gespot. De zwemmers mochten het water in en moesten gaan snorkelen. Wij twee, de kijkers, mochten op het onderdek en het bovendek kijken, foto’s en films maken. Door de wat ruwe zee en de regen lukte dat niet helemaal zoals je op de foto’s in de folders ziet, maar we hebben genoten van de springende dolfijnen. Ze gingen ook rond de zwemmers en langs en onder de boot door. Later hoorden we van de zwemmers dat het geweldig was in het water te liggen tussen de dolfijnen maar dat wij op het schip er veel meer van gezien hebben.

Na terugkomst moesten we een rit van 260 km maken naar ons volgende adres. Een rit van “normaal” 3 uur en een kwartier. We moesten een stukje de weg terug richting Christchurch, langs de kust waar we de bedolven spoorlijn gezien hadden. Maar omdat het vanmorgen behoorlijk geregend heeft is die weg afgesloten, bang dat ze zijn voor modder- en aardverschuivingen. Dus moesten we een omweg maken. Een weg van 60 km lang, waar je maar 30 km/h mocht rijden. En dat was soms nog te hard: gaten in de weg, aansluitingen van de weg op de brug verzakt. Nog heel veel schade van de aardbeving. Op een gegeven moment moesten we via een baileybrug een rivier passeren. De oorspronkelijke brug lag er naast, helemaal gescheurd en verzakt door de aardbeving. Ook de hoofdweg, waar we later op kwamen te rijden, kende de nodige snelheidsbeperkingen. Over een lengte van zeker 10 km mochten we maar 50 km/h rijden omdat het gebied recent door een bosbrand was getroffen. Je rook de verbrande bomen nog.

Op een gegeven moment werden we weer tegengehouden, nu door een auto met een groot bord “danger” er op. Benieuwd wat we nu weer tegenkwamen zijn we maar netjes achter de andere auto’s aan de kant gaan staan. Eerst kwamen er de nodige vrachtauto’s, campers en gewone auto’s, toen weer zo’n auto met een groot bord er op: “moving house”. Vol verwachting wat we nu weer zouden zien wachtten we op het volgende voertuig dat de bocht om kwam. Wij verwachtten een vrachtauto met een soort portcabin er op. Maar het was een echt huis!

Even later bereikten we ons laatste slaapadres op het Zuidereiland: midden in de bush, bij een boerderij en een beekje. Morgen de laatste rit naar de boot en dan varen we naar Wellington op het Noordereiland.