Coromandel

Gisteren zijn hebben we afscheid genomen van onze gastheer Garth en gastvrouw Angie en zijn op reis gegaan naar onze laatste stopplaats in Nieuw Zeeland, bovenin het schiereiland Coromandel. Een afstand van 300 km. Na een koffiestop en een lunchstop hadden we nog 120 km te gaan. Daar hebben we 2 uur voor nodig gehad. Het eerste gedeelte van dit stuk liep door een vrijwel aaneengesloten lintbebouwing van dorpjes langs de baai, met een maximum snelheid van 50 km/h. Daartussen en daarna mocht je 100 km/h rijden, maar de weg was of zo smal of had zulke scherpe bochten dat 25 km/h vaak al te veel was. Pas toen we het plaatsje Coromandel town naderden, werd de weg weer zoals we gewend zijn.

Vorige week was dit gebied nog een dag of twee afgesloten geweest. Door hevige regenval waren er diverse landverschuivingen geweest. Dat zagen we onderweg nog op verschillende plaatsen. We hebben nog even contact gehad met ons reisbureau, omdat we niet het risico wilden lopen dat we vast zouden komen te zitten. We hebben toen een link gekregen naar een website van de Nieuw Zeelandse overheid waar je alle wegafsluitingen en werkzaamheden op kan zien.

We zijn in de loop van de middag aangekomen bij ons logeeradres, dat de naam Stargazers heeft. Dat betekent vrij vertaald “sterrenkijken”. De eigenaar Alister is een astroloog en heeft een heuse telescoop bij zijn huis staan. We zijn door hem uitgenodigd om ’s avonds mee te doen met een rondleiding, die hij voor een kleine groep mensen heeft georganiseerd. We hebben het ruimtestation Spacelab voorbij zien komen. Hij heeft de zuidelijke sterrenhemel uitgelegd. We hebben verschillende sterrenbeelden gezien. Door de telescoop konden we kijken in een wolkennevel van sterren, die in een beginfase van hun levensloop waren, maar we zagen ook sterren, die al langzaam uitdoven. Het was een heldere avond en de grote planeet Jupiter kwam aan de hemel. Wat prachtig om door die telescoop deze planeet met zijn gekleurde banen te zien. We zagen ook een 4-tal zwarte rondjes op die planeet: dat zijn vier van zijn manen. Ook hebben we een hele verzameling van brokstukken van een meteoriet gezien en heeft hij de maanlandingen uit de jaren zeventig aan de hand van een model laten zien. Een geweldige en zeer leerzame avond.

Vanmorgen stonden we op en toen regende het. Dat stond niet in de weersverwachting. Gelukkig klaarde het al snel op en is het een mooie, zonnige en warme dag geworden. We hebben deze vakantie al veel dingen gedaan, dus was het best even moeilijk te zoeken naar iets wat we nog niet gedaan hebben. Een reis met de trein! Onze gastheer had een tip. Ga naar Coromandel town en bezoek daar de mijnspoorweg. Wij zijn dus op pad gegaan naar de Driven Creek Railway. Het is een smalspoortreintje dat de bergen in gaat en o.a. gebruikt is voor het winnen van een speciale soort klei, die pottenbakkers gebruiken. Het spoor gaat met allerlei bochten over hoge houten bruggen, door een paar tunnels, over een keerlus, maar ook een paar keer achteruit steken om al zigzaggend naar boven te gaan. Het laatste gedeelte hebben ze aangelegd voor het mooie uitzicht op 176 m hoogte. Het eindpunt hebben ze Eiffeltoren genoemd, maar ze schrijven het als “Eye Full Tower” ofwel een prachtig gezicht voor je ogen over de baai van de Coromandel met op de achtergrond de bergen waar Auckland ligt.

Bij een leuk café, waar we geluncht hebben, stonden verschillende bananenbomen. Een stond zelfs in bloei, de meeste anderen hadden al veel vruchten. Op zich niet zo vreemd, want als je op de wereldkaart kijkt zitten we hier net zover van de evenaar af als Zuid-Italië of ons geliefde Samos.

Op het Noordereiland hebben we veel productiebossen van hout gezien. Grote bomen met hele rechte stammen worden gekapt en nieuwe bomen worden weer aangeplant. Ter plaatse worden de takken en de bast verwijderd en de boomstammen worden in een standaard lengte gezaagd. Met grote Amerikaanse vrachtauto's met vaak 2 aanhangers worden de bomen afgevoerd. We hebben tijdens de terugreis zo'n reus maar even op de foto gezet.